مرسی از توضیح دوست عزیزمون

داداش رمان نوشتی😂?!

من چند سال پیش دوبله این فیلم رو از تلوزیون دیدم. دوبله اون واقعن محشر بود. مخصوصا صدای راوی داستان. بنظرم بدون اون دوبله لذت فیلم خیلی کمتره. لطف کنید صوت دوبله صدا و سیما این فیلم رو قرار بدید. ممنون یک مووی

فیلم زیبایست و پیشنهاد میکنم ببینید

از آثار به یاد ماندنی سینما اولین بار این فیلم رو توی 100 فیلم شبکه 3 دیدم تا ساعت 2شب طول کشید.هنوز صحنه ای که دختره موقع پیانو زدن از پنحره کشتی رد میشه و صحنه ای که داره از کشتی پیاده میشه توذهنمه هر دفعه یادش میوفتم واقعا تحت تاثیر قرار میگیرم. داستان حماسی از مردی که توانایی انجام هر کاری رو داشت، جز عادی بودن !مردی که به جای نطق کردن با زبان، با نواختن پیانو و موسیقی سخن می گفت نت های موسیقی را تنفس می کرد .کسی که اقیانوس زندگی اش چیزی به اسم خشکی نداشت ... مردی که که جنگ را این گونه توصیف کرد :وقتی هیچ کس نمی رقصید ! تورناتوره که شاگرد بر حق برناردو برتولوچی ست فیلم سینما پارادیزو را در مدح سینما و عشق ساخت و این بار در ادامه ی ادای دین خود به هنر و رسالتش، افسانه 1900 را ساخت که در ستایش موسیقی و عشق بود و در این میان چه هنرمندی بهتر از موریکونه که باز تورناتوره رو کمک کنه . این دو فیلم کم شباهت به همدیگر ندارند و گویی همتای یکدیگرند ... ( همان طور که تورناتوره در سینما پارادیزو نشان داد که هنر (در آن فیلم سینما) تاثیری یکسان برهمه دارد، در این فیلم نیز بازهم این مهم را تکرار کرد اما در غالب موسیقی ) این فیلم که اولین ساخته ی تورناتوره به زبان انگلیسی محسوب میشود توأم با سبک و سیاق خاص خودش است، گاهی در تدوین مخصوص خودش، خود را نمایان میکند ، گاهی در تصاویر و از همه بالاتر در کارگردانی ... حقیقتن تیم راث در این فیلم عالی بود ! به هیچ عنوان فکر نمیکردم بتونه بازی تا این حد متفاوت از خود برجای بگذارد، چه تنهایی خوش رنگی داشت در این زندگی دریایی !و چه سکانس هایی که خلق نشدند .با اسلحه اش که پیانو بود چه دوئل ها که نکرد و چه جان ها که بخشید .چه بوسه های یواشکی که زده نشد ... این که تورناتوره دو داستان گذشته و آینده را هم زمان پیش می برد و هیچ خللی در هیچ کدام ایجاد نمی شود، این که کشتی را آن قدر خوب برای ما تشریح می کند که در انتها با هر کابین و سالن خاطره ای داریم، این که خودِ کشتی شخصیت می شود در دل فیلم، این که موسیقی های سلطان موریکونه هوش از سر می پرونه، این که دوربین ها بدون کلام هم حرف می زنند و نشان به آن نشان که در سکانس های اجرای موسیقی چشم مخاطب هم موسیقی «می بیند»، این که تدوین مانند موسیقی ریتم در دل فیلم می سازد، عمق تصاویر زندگی در کشتی را همان طور که هست برایمان بازمی سازد و... و... و... همه شگفت انگیز است. در توصیف سکانس های پایانی اثار تورناتوره یک جمله ی کلیشه ای اما لذیذ وجود داره: " سکانس پایانی و دیگر هیچ ... "